Ontheemd

Wij ontmoetten elkaar voor het eerst in een restaurant. Ik was gast en zij werkte in de bediening. Terwijl ze de bestelde drankjes neerzette viel het op dat Nederlands niet haar moedertaal was. We vroegen waar ze vandaan kwam. ´Ukrain, five months´ was haar antwoord. Ik was onder de indruk. Gevlucht uit Oekraïne, vijf maanden in Nederland en al volop aan het werk en ondertussen de Nederlandse taal leren.

Ik herkende het Oost Europese accent en het aanpassingsvermogen. Het aanpassingsvermogen dat voortkomt uit de noodzaak om door te gaan. Het zorgt er voor dat ze kan overleven, maar kan haar ook verdrijven van wie ze eigenlijk is. Ook dat was een moment van herkenning. We raakten aan de praat en zo kwam ze als cliënt in mijn praktijk.

Ze vond het moeilijk om emoties toe te laten. Daar had ze in haar beleving geen tijd voor. Eigenlijk was er nooit veel ruimte voor emoties geweest. Haar ouders en de drie generaties voor hen waren het gewend geraakt om zich niet uit te spreken en hun zwakheden niet te tonen. Dat was nog een erfenis van het communistische regime.

Stukje bij beetje kon ze, met behulp van de bedding van mijn handen, bij haar emoties komen en ze de ruimte geven. Dat alleen al luchtte enorm op. Ze voelde letterlijk meer ruimte in haar lichaam. Niet alleen haar verdriet en boosheid, maar ook liefde, geluk en dankbaarheid kon ze daardoor ervaren. Dat gaf haar de moed om nog meer verdriet en boosheid toe te laten, te erkennen en vervolgens los te laten. Dit was een proces op zich dat meerdere sessies heeft geduurd. Emoties echt doorvoelen kost tijd en moed.

Toen kwam er ruimte voor het hervinden van haar eigenheid en de veilige basis die altijd al diep verscholen in haar zat. Maar hoe vind je een veilige basis als je vanuit een onveilige situatie in een nieuw land komt, vol onbekende mensen en gewoontes? Via therapeutische gesprekken – die plaatsvinden tijdens de diepe ontspanning in een cranio sessie – kon het onbewuste, bewust worden. Via haar cel herinnering kon ze haar lichaam laten spreken zodat het kon aangeven wat het nodig heeft. Uiteindelijk kon ze de overlevingsstrategieën die haar nu niet meer dienen, loslaten en de strategieën die ze nog nodig heeft behouden.

Ze kwam genoeg weerstand tegen tijdens dit proces. Soms durfde ze niet verder. Cranio is net als het afpellen van een ui: steeds een laagje verder. Daar is geen vast stramien of tempo voor. Het gaat zoals het lichaam het aangeeft en weerstand hoort daarbij. Weerstand heeft gediend als beschermend pantser. Om voorbij de weerstand te komen helpt het als je het pantser herkent, aankijkt en vaststelt of het je nog dient of inmiddels in de weg zit. Soms kon ze alleen een stukje van het pantser laten vallen omdat ze de rest nog nodig heeft. Maar er waren ook onderdelen die in zijn geheel konden worden afgeworpen.

Ze kon de spanning en constante alertheid die haar uitputten loslaten en vervolgens nieuwe energie bijtanken. Stukje bij beetje komt haar ware ik tevoorschijn: een sterke vrouw die het weloverwogen besluit heeft genomen om in een nieuw land te komen leven. Ze kan het vertrouwde verleden loslaten en haar nieuwe werkelijkheid omarmen. Ze leeft steeds meer vanuit haar eigen stevige basis en in het nu.

Ik ben dankbaar dat ik, nadat ik zelf een soortgelijk proces heb doorgemaakt, nu anderen kan begeleiden om echt thuis te komen in hun eigen lichaam, ongeacht waar ze zich op aarde bevinden.