Mijn cliënt wordt boos, heel boos. In eerste instantie wordt de boosheid op mij gericht. Haar boosheid raakt mij niet. Ik ben aanwezig als behandelaar, het gaat niet om mijn persoon. Dus ik blijf aanwezig en in contact met het stuk in haar dat om ruimte vecht.
Ze komt wat gespannen binnen voor een cranio behandeling. Ze is er zichtbaar aan toe want er borrelt iets in haar dat om ruimte vraagt. Hoewel ze al grote stappen heeft gemaakt in haar lichaamsbewustzijn, lijkt mijn cliënt zich op dit moment nog niet bewust te zijn van haar spanning. Nadat we even rustig een kop thee hebben gedronken en hebben gepraat over hoe ze de periode na de vorige cranio-sessie heeft beleefd en hoe ze zich op dit moment voelt, vervolgen we de sessie op de behandeltafel.
Ik merk dat we samen goed in een traag ritme kunnen zakken, maar elke keer als er wordt gesproken, gaat ze direct in haar hoofd zitten en probeert ze gevoelens te beredeneren. De essentie van cranio is dat we werken met het lichaam, niet met de ratio. In het lichaam zit namelijk alle wijsheid. De lichaamscellen weten zich alles te herinneren wat het brein diep heeft verborgen. Daarom stel ik voor om samen even stil te zijn en te voelen wat zich aandient. Dat is het moment waarop mijn cliënt boos wordt op mij. Ze voelt zich de mond gesnoerd en ik ben de boosdoener die haar dat aandoet.
Ze krijgt alle ruimte voor haar boosheid, want tijdens een cranio sessie is alles welkom. Werkelijk alles, mooi en lelijk, alles wat echt is en bij je hoort is welkom omdat het je compleet maakt. Boosheid is een emotie die vaak niet wordt toegelaten, we vinden het een lelijke emotie. Helaas kan je niet de ene emotie onderdrukken en de andere emotie toelaten. Bij emoties is het alles of niets. Dus je voelt of veel en moet ook wel eens het lelijke aankijken. Of je voelt weinig, dus ook weinig vreugde, liefde en al die andere prachtige emoties. Bovendien zal een emotie die wordt onderdrukt altijd naar boven willen komen en zodoende altijd op de achtergrond blijven zeuren.
Heb je wel eens de slappe lach gehad en geprobeerd, die te stoppen? Onbegonnen werk, dat leidt alleen maar tot nog meer lachsalvo’s. Als je de lach gewoon de ruimte geeft, kom je vanzelf tot rust. Zo werkt het ook met die andere emotie: boosheid. Geef boosheid de ruimte en ze ebt weg.
Dat is precies wat er gebeurt bij mijn cliënt. Ze voelt dat haar de mond wordt gesnoerd. Dat doet haar denken aan haar moeder die dat vroeger altijd deed. Haar boosheid zwelt aan tot woede en ik blijf. Ik blijf in contact met haar, met haar emotie en met de plek in haar lichaam waar zij die emotie het sterkste kan voelen. En daar komt de omslag, de woede maakt plaats voor het grote verdriet dat er onder zit. Het gaat niet om mij die vraagt of we samen even in stilte kunnen zijn. Het gaat om het diepe verdriet dat zich heeft vastgezet in haar lichaam, daar al tientallen jaren zit en al die vage klachten geeft. Het verdriet dat nu eindelijk de ruimte krijgt en wordt gezien, doorvoeld en erkend. Wat een ruimte geeft dat letterlijk aan haar lichaam en wat voelt ze zich opgelucht.
Bij vertrek is haar gezicht ontspannen en heeft ze een zachte uitstraling. Haar schouders zijn ontspannen en ze loopt fier rechtop. ‘Ik was niet boos op jou hoor’ zegt ze nog. ‘Dat weet ik’, zeg ik. ‘Ik vond het een hele mooie sessie, geniet er van en voel maar wat het met je lichaam doet.’
Ik ga nog even rustig zitten om na te genieten van de ruimte en rust die mijn cliënt in haar lichaam heeft gekregen. Woede kan zo’n mooie ervaring zijn.
0 Reacties