Geef jezelf een stem

´Het thema voor de cranio sessie van vandaag is mijn gevoel laten spreken´ zei mijn cliënt. ‘Daar gaat het eigenlijk al de afgelopen twee weken over.’ Van jongs af aan laat hij zich leiden door de behoeftes van anderen. Pas sinds kort kan hij zijn eigen gevoel de voorrang geven. Dat gaat met vallen en opstaan, maar hij voelt hoeveel ruimte en rust hem dat geeft en welk effect dat heeft op zijn relaties.

Een relatie tussen twee mensen werkt als communicerende vaten. Geeft de één heel veel dan ontvangt de ander veel, maar geeft minder. Wanneer de één minder gaat geven, krijgt de ander juist meer ruimte om te kunnen geven. Wanner je voelt dat je altijd voor de ander moet zorgen en daar weinig voor terug krijgt, is het tijd om je drie dingen af te vragen:
1. Hoeveel ruimte neem jij voor je eigen behoeftes?
2. Hoeveel ruimte geef jij de ander om voor zichzelf te zorgen?
3. Ben jij verantwoordelijk voor het gevoel van jouw partner/moeder/broer/zus of is die persoon dat zelf?

De manier waarop jij je verantwoordelijk voelt voor het levensgeluk van de ander is vaak in je vroege jeugd ontstaan. Patronen en overlevingsmechanismen worden vastgezet in het lichaam en kunnen een leven lang meegaan, ook als ze je niet meer dienen. Bovenstaande vragen kan je misschien met je verstand beantwoorden, maar zolang je lichaam daar nog niet van is overtuigd, is het bijna onmogelijk om los te laten en je eigen weg te gaan.

Mijn cliënt had al veel gedaan om dichter bij zijn eigen gevoel te komen en daar naar te leren handelen. Toch was het nog zeker geen vanzelfsprekendheid voor hem geworden. Mijn hand lag vlak boven zijn middenrif en hij voelde spanning op zijn borst en keel. Spanning die los wilde komen. Langzaam kwam er meer ruimte en kon mijn cliënt precies aangeven wat hij voelde. Soms werd het te spannend en klemde hij onbewust zijn kaken op elkaar. ‘Doe je mond maar een beetje open en adem uit door je mond’ zei ik. Dat deed hij , maar na een poosje zag ik zijn kaken weer verstrakken. Dan maakte ik hem daar bewust van zodat hij zijn kaken weer kon laten ontspannen. Zijn lichaam reageerde met diepe zuchten.

Onze haan Reimert kwam vlak naast de praktijkruimte staan en zette het op een kraaien. Luid en duidelijk alsof hij wilde zeggen ‘maak je keel open en laat je horen’. Ik kon voelen dat het bindweefsel (fascia) van mijn cliënt in beweging kwam en langzaam maar zeker ontspande. Daar nam ik alle tijd voor zodat alles wat zich daar heeft vastgezet de tijd krijgt om doorvoeld te worden en los te laten.

Na afloop van de sessie zat mijn cliënt met een glas thee in de hand na te voelen. ‘Ik hoopte dat je lang op die plek zou blijven’, zei hij. Gelukkig deed je dat ook. Wil je me nog even vasthouden?’ Zijn vraag was integer, de kleine jongen in hem wilde nog even gekoesterd worden. Ik hield hem nog even vast. ‘Zonder deze sessie had ik dit niet durven vragen’ zei hij. ‘Ik durf me uit te spreken. Dit gaat nog lang nawerken.’

Weer alleen in mijn praktijkruimte zat ik ook met een glas thee in mijn hand, in dezelfde kalme gemoedstoestand als die van mijn cliënt toen hij vertrok, en mijmerde nog wat na. Het woord ‘fascia’ komt uit het Latijn en betekent band, bundel of verband. Het is het verband waar het om draait bij deze cranio sessie. Het verband tussen lichaam een geest, het verband tussen mijn cliënt als kleine jongen en als volwassen man en het verband tussen vastzitten en zich niet kunnen uitspreken en de ruimte die is ontstaan door te doorvoelen wat er was en volmondig voor zijn gevoel te kiezen.