Angst

Ze komt een beetje bleek en bedrukt binnen en heeft moeite met het vinden van woorden voor haar gevoel. Als ik haar meer op het gevoel in haar lichaam richt geeft ze wel aan dat ze last heeft van haar rug. ‘Waar in je rug?’ vraag ik. Ze wijst hoog in de rug aan, aan de achterkant van haar hart.

Als ze even later op de behandeltafgel ligt trekt haar hart mijn aandacht. Ik voel angst en een gebrek aan ruimte. Angst is haar thema. Haar hoofd gaat met haar aan de haal en ze vertrekt uit haar lichaam. Zonder haar lichaam bestaat ze alleen uit angst en krijgt de angst grip op haar. Ze voelt pijn in haar hart, maar durft nog niet te voelen wat haar hart wil zeggen.

Als ik vraag of haar hart genoeg ruimte heeft, kan ze geen antwoord geven. Haar lichaam reageert direct op mijn vraag en dat voelt zij ook, maar ik voel haar geest vluchten, weg bij haar hart. Dat is haar beschermmechanisme. Ze is veel op haar hart getrapt toen ze klein was. Niet voelen was noodzakelijk om te overleven.

Niet voelen was toen haar redding, maar inmiddels zit het haar in de weg. Niet voelen blokkeert ware verbinding met de mensen om haar heen, zelfs die met haar echtgenoot en kinderen. Dat ze die verbinding met haar eigen gezin niet voelt maakt haar angstig en in de war. Ze twijfelt of ze wel een goede moeder en echtgenote kan zijn of ze niet te egoïstisch is, of ze een nieuw leven moet beginnen, of ze…. Kortom ze wordt beheerst door angst en kan de liefde die volop aanwezig is in haar gezin niet voelen.

Ondertussen blijven mijn handen bij haar hart en ik vertrouw erop dat haar systeem laat gebeuren wat nodig is en wat ze op dit moment aankan. Ze mag haar angst stukje bij beetje aankijken, maar ze hoeft zich er niet door te laten overspoelen. Ze maakt stapjes die haar heel klein lijken, maar die enorm zijn. Even voelt ze de liefde voor haar gezin stromen en ze voelt het geluk dat daarbij hoort. Haar hart gaat een stukje open.

Na afloop zit ze op de behandeltafel, haar benen bungelen over de rand. Ze voelt vertrouwen en kijkt er naar uit om weer bij haar gezin te zijn. Ze is er nog niet en de angst zal haar voorlopig nog wel dwars zitten, maar deze dappere vrouw is in beweging gekomen en heeft kunnen voelen hoe het is als de angst ruimte maakt voor liefde.