Overtuigingen

Ze voelt zich vaak eenzaam en ze begrijpt dat contact leggen met anderen van haar moet uitgaan. Toch lukt het haar niet om nieuwe mensen open tegemoet te treden. ‘Ik weet het allemaal wel, maar het lukt me maar niet om ernaar te handelen’ zegt ze. Geregeld hoor ik dat zeggen in mijn praktijk. Mijn cliënten weten veelal veel over zichzelf en hebben al veel aan zichzelf gewerkt. Toch lukt het niet om bepaalde patronen of overtuigingen te veranderen. Het hoofd lijkt los te staan van de rest van het lichaam.

Ze is gesloten en op haar hoede. Hoe meer haar lichaam protesteert, hoe verder ze het verstoot om niet te hoeven voelen. Op een gegeven moment woonde ze niet eens meer in haar eigen lichaam. Het leek niet bij haar te horen. Vele cursussen, zelfhulpboeken en therapieën verder, voelt zij zich nog steeds ongelukkig. In theorie is het duidelijk wat er aan de hand is, maar in de praktijk zit ze nog steeds vast in onbewuste overtuigingen die zich hebben vastgezet in haar lichaam. Deze houden haar tegen om het leven anders aan te gaan dan tot nu toe.

In haar jeugd werd ze vaak door haar moeder op haar plaats gezet als ze zich met de ‘grote mensen’ wilde bemoeien. Ze mocht er niet bij horen en besloot dat het minder pijn zou doen als ze op zichzelf zou blijven. Dat patroon zet ze onbewust door, ook al hoort ze inmiddels al lang bij de ‘grote mensen’.

Ze kan haar lichaam inmiddels, na een aantal cranio sessies, al goed voelen. Ze voelt waar het verdriet in haar lichaam zit, ze kan haar verdriet inmiddels ook de ruimte geven, maar dat brengt haar nog niet de ruimte om haar overtuiging ‘ik hoor er niet bij’ los te laten. Die overtuiging zit diep in haar cel herinnering verankerd. Zolang die overtuiging in haar lichaam zit, kan de ratio nog zo helder zijn, het lichaam zal toch bij elke nieuwe ontmoeting afwerend reageren.

Mijn handen voelen waar de blokkade zit. Ze helpen haar om in contact te komen met die plek, maar dat is nog moeilijk. Ze kan nog niet bij de pijn van afwijzing door haar moeder komen. Het is ook niet zomaar iets om te durven voelen dat je moeder je heeft afgewezen. Ook al is het maar een overtuiging, voor haar is het écht.

Zo ver is ze vandaag nog niet. Ze kan al wel volmondig zeggen dat ze van haar moeder houdt. Ze ziet dat haar moeder uit liefde heeft gehandeld, maar het vergt tijd om een overtuiging die is ontstaan rond het derde levensjaar werkelijk los te laten. Vaak willen mensen hun overtuiging over de schutting gooien en dan hopen ze ervan af te zijn. Helaas werkt het niet zo. Pas door die pijn te erkennen en uit te spreken wat ze toen nodig had van haar moeder kan die overtuiging beginnen te smelten. Daar is meer dan één cranio sessie voor nodig.

Onze laatste sessie werkt nog door. Ik heb haar gevraagd om dagelijks even contact te maken met de plek waar dat diepe verdriet zit. Die plek wil gezien worden, ook al kan ze dat nog niet duidelijk voelen. De afspraak voor onze volgende sessie is gepland. Dan zetten we weer een stap. In het tempo van haar lichaam, niet dat van haar hoofd, want overtuigingen zitten vast in de cellen van het lichaam, niet in het verstand.