Vertragen

Voor je uit staren, gewoon in het niets, met een leeg hoofd. Wie kan dat nog? Op de lagere school was ik daar een meester in. Dan werd ik vaak wakker geschud door de juf. Ik vond dat uitermate storend en begreep het niet. Waarom moet je de hele dag aan staan? Het is namelijk al heel lang bekend dat vertragen, lummelen of niets doen belangrijk is voor het verwerken van informatie, zelfreflectie, creativiteit en herstel.

Als ik juf was zou ik heel graag willen dat de kinderen in mijn klas de informatie die ik ze toediende goed zouden verwerken, dat ze goed zouden worden in zelfreflectie, dat ze hun creativiteit volop zouden ontwikkelen en dat ze van al deze activiteiten goed zouden herstellen en gezond zouden opgroeien.

En toch heerst er een verbod op vertragen. Zeker niet alleen op school, maar ook in het volwassen leven. Of misschien wel juíst in het volwassen leven. Dan begint de uitzichtloze strijd om niets te missen. ‘Hoe is het, lekker druk?’ ‘Ja, druk, druk, druk, je kent me.’ Druk lijkt wel de nieuwe norm. Wie heeft er nog echt tijd voor elkaar en voor zichzelf? Diverse sociale media strijden met een ping of zoem om aandacht. Onder het mom van ‘ik doe even helemaal niets en hang op de bank’ grijp je als vanzelf naar je telefoon. Van de ene ping ga je naar de volgende ping, net zolang tot je hoofd helemaal vol zit met informatie die er niet per sé toe doet. En toch kies je ervoor om aan te blijven staan in plaats van echt rust te nemen.

´Wie even niets doet, voelt een bepaalde leegte’ stelt filosoof Hans Schnitzler. En daar heeft hij een punt. We willen geen leegte voelen, leegte moet zo snel mogelijk worden gevuld. Gevuld met vrienden, geluid, werk, sociale media, eten, alcohol of…

Wie leegte voelt komt zichzelf tegen en kan er voor kiezen om die leegte te vullen met iets van buiten of op onderzoek te gaan naar binnen, naar hetgeen dat die leegte veroorzaakt. Vaak kom je dan uit op iets uit je jeugd. Noem het een kindsdeel; een tekort uit je jeugd dat in je volwassen leven nog steeds niet is aangevuld. Dat doet pijn en pijn is iets dat we willen vermijden. Toch zou je moeten stilstaan bij die pijn en deze erkennen. Uit eigen ervaring en ervaring met vele cliënten weet ik dat er voorbij die pijn vrijheid en evenwicht ligt. Wanneer je die vrijheid en dat evenwicht wilt ervaren, moet je de pijn doorleven.

Ben jij zo iemand die altijd druk is? Of juist iemand waarbij niets uit de handen komt? Dat zijn twee uitersten van hetzelfde spectrum. Overlevingsstrategieën om even niet te voelen.

Ik zeg: als je leegte voelt, kijk er dan naar in plaats van er voor weg te lopen. Sta stil, vertraag en sta alles wat zich dan laat voelen toe. Kijk het aan en erken de pijn als die er is. Vraag je af waarom je de leegte wilt vullen met iets van buiten. Je hebt immers zelf genoeg inhoud om jouw leegte te vullen.

Loop je vast? Dat is niet zo gek. De natuurlijke beweging is wegblijven van de pijn. In dat geval heb je iemand nodig die je begeleidt in jouw proces. Met cranio behandelingen kan ik je, in alle veiligheid, helpen om voorbij je weerstand bij de pijn te komen waardoor je kunt beginnen met helen. Cranio gaat over het samenspel tussen lichaam, geest en ziel. Over celherinnering en over transformeren.

Dus vertraag, doe eens helemaal niets en voel. Is er leegte? Mooi, dan is dat wat gezien wil worden. Kijk het aan en vertraag.